Biografia

Zanim pojawił się w Bydgoszczy, gdzie mieszka i tworzy już od pięćdziesięciu lat, musiał przebyć długą drogę. Zaczął ją w 1940 roku w syberyjskiej Tajdze, gdzie przyszedł na świat. Po kilku latach szczęśliwie wraz z rodziną wrócił do Polski. Swoją artystyczną edukację rozpoczął w Państwowym Zespole Szkół Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Z tego okresu pochodzą prace: martwa natura z 1955 roku oraz litografia z 1957 roku. Następnie wyjechał do Poznania, gdzie podjął studia (1962-1967) w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu) na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby (pracownia prof. Jacka Pugeta i Magdaleny Więcek). Dyplom z zakresu rzeźby obronił w 1967 roku. W tym samym czasie odbyła się jego pierwsza wystawa indywidualna, zorganizowana w bydgoskim KMPiK-u, która zapowiadała wszystkie najważniejsze tropy jego twórczości.

Jednak rzeźba, która podczas studiów stanowiła dla Ignacego najlepszy środek wypowiedzi twórczej, przestała mu wystarczać. Jako doskonały rysownik zainteresował się grafiką i rysunkiem satyrycznym. Ale najważniejszym sposobem wypowiedzi stało się dla niego malarstwo. Bulla preferuje technikę olejną i duże formaty, choć w jego twórczości od zawsze przewijały się małe formy malarskie – czy to w formie preludium do wielkich realizacji, czy jako samoistne dzieła. Każdy szczegół jego obrazów jest perfekcyjnie dopracowany, nie ma w nich miejsca na niekontrolowany przypadek, czy spontaniczną ekspresję, pomimo że obrazy, które tworzy są niezwykle ekspresyjne w przekazie. O ich sile i bijącej z nich energii decydują kontrastowe, bardzo odważne barwy i gruba, uwypuklona faktura. Intensywne czerwienie, żółcie, błękity, zielenie, podkreślone tu i ówdzie bielą i czernią, nakładane są śmiałymi pociągnięciami pędzla, szpachli, dłonią, czy fragmentem materiału. Stosowana przez artystę faktura, niczym rzeźbiona powierzchnia płótna, intensyfikuje działanie barw. Bulla swoje obrazy tworzy długo, uzupełnia i często poprawia, czekając na ten właściwy efekt, dający pełnię zadowolenia. Jest przede wszystkim artystą malarzem „z kręgu metafory”, portrecistą oraz satyrykiem – jak przedstawia go Elżbieta Kantorek w Kalendarzu bydgoskim 2008.
Z niebywałą lekkością potrafi w mgnieniu oka narysować poprawną anatomicznie, z uwypukleniem mięśni i malującej się ekspresji, sylwetkę konia czy postać ludzką. W każdym jego rysunku „czuć rzeźbę” i zamiłowanie do form przestrzennych.

W jego wczesnych obrazach dominowała postać ludzka, realistyczna w rysunku, rzeźbiarska w kształtowaniu, często odwołująca się do symboli związanych z losem człowieka i przemijaniem życia.

Na początku lat 90. Ignacy Bulla rozpoczął, niezwykle istotny dla swojej twórczości, cykl zatytułowany „Lekcja Biologii”. Charakteryzował się on skomplikowaną formą, rezygnacją z jasnych, przestrzennych układów kompozycyjnych, na rzecz skomplikowanych, barwnych struktur. Zestawiał ze sobą rozpoznawalne przez nas kształty z abstrakcyjnymi, niejednoznacznymi biologicznymi formami. W latach 90. zaczęła dominować w jego pracach barwa. Swoją wartość uzyskała faktura – grubo kładziona farba nadająca specyficzną „mięsistość” kolejnym przedstawieniom. Mocno uwypuklone ślady pędzla, szpachli, czy nawet palców utworzyły, w pewnym sensie, z materii malarskiej biologiczną tkankę. Obrazy te oddziaływują kontrastami barwnymi – czerwienie, żółcienie i błękity, zielenie. Kolory nakładają się na siebie zachowując ciągle swoją wyrazistość, własną energię oddziaływania. Kompozycja obrazów jest również oparta na kontraście – mocno wyznaczonych brył określających obszar znaczeniowy prac i najczęściej abstrakcyjnych przestrzeni dopełniających ich interpretację.
Ta sama zasada zachowana jest w wielu portretach jego pędzla.

Odkąd porzucił rzeźbę, pozostaje wierny malarstwu, rysunkowi i satyrze. Każdy obraz nabrzmiewa farbą, impastami, pulsuje jakimś podskórnym życiem, niczym prawdą skrywaną pod powierzchnią płótna. To co robi jest ciągłą przemianą jego przeżyć, doświadczeń zaczerpniętych z pamięci i wrażliwości, którymi nasycił swój umysł. Rzeczywistość przestaje być dla niego zapisem jakiegoś fragmentu natury, a staje się symbolem życia i trwania. Maluje z pasją i zaangażowaniem, wciąga nas w swój świat bez reszty. – jak trafnie zauważył Łukasz Płotkowski.

Sam mówi o swoim malarstwie: Każde moje podejście do płótna jest pasjonującą chwilą, zawierającą ryzyko niespodzianki. Każdy kolejny obraz traktuję jako oddzielną przygodę, dochodząc do momentu, w którym konsekwencja i logika zaczyna dominować nad spontanicznością i intuicją. Często w swoim obrazach posługuję się abstrakcyjną w swej istocie formą, dla zrealizowania znaczeń, wprowadzających odbiorcę w świat wyobraźni.
Staram się w obrazie uzyskać wielowymiarowość budując przestrzeń poprzez formę, która ją ożywia prowokując do wejścia w nią. (…) Jak trójwymiarową przestrzeń zbudować od początku mając przed sobą tylko płaską płaszczyznę płótna albo kartkę papieru? Jak uciec poza płaszczyznę, bez jej opuszczania? Zawsze zadaję sobie to pytanie przed przystąpieniem do każdej realizacji. Właściwie w malarstwie moim szukam ciągle tego samego. Ale często, aby nie popaść w manierę, zaczynam uciekać, zmieniam technikę, format, środki wyrazu, którymi operuję, żeby mieć moment oporu, poczuć jakieś przeszkody. Aby po wielu próbach szukania czegoś nowego, ponownie wrócić na tę samą ścieżkę.
W pejzażu, a w szczególności w moich miniaturach malarskich staram się rezygnować z obfitości przyrody, dążąc do zwięzłości sedna rzeczy „streszczenia”, ograniczenia natury. Zależy mi bowiem na oddaniu prawdy, potrzeby dynamicznej równowagi między człowiekiem, a naturą.

Bardzo spory dorobek twórczości Bulli stanowią portrety, które mają dla niego szczególne znaczenie:
Staram się ująć człowieka całościowo, w pełni jego osobowości. Pracując nad portretem, dążę nieustannie do nawiązania emocjonalnego i intelektualnego kontaktu z modelem. Szukam w nim jakby własnego odzwierciedlenia, a dokładniej łącznika z własnym światem duchowym. Stawiam sobie za cel, nie tylko ukazanie zewnętrznego podobieństwa, chodzi mi również o to, by oglądający szukał psychologicznego wizerunku danej osoby i odnalazł emocjonalne oddziaływanie płynące z konkretnego portretu.

Rysunek  jest pierwszym stadium materializacji myśli. Pojmuję to bardzo szeroko, uznaję, że są nim wszystkie sposoby zapisu pierwszej koncepcji artystycznej. Rysunek towarzyszył mi zawsze, czy to jako odrębna, skończona i zamknięta myśl, czy też jako powód do powstania dzieła. Rysunek jest dla mnie nie tylko koniecznym odruchem ręki, ale wynika z prostej radości rysowania i całkowitej prywatności wypowiedzi, bywa zarówno swobodnym „gryzmołem”, jak i zapisem o rygorystycznej precyzji.
Choć straszy sztampa tego sformułowania, muszę powiedzieć, że już od młodzieńczych lat podniecała mnie biała kartka papieru. Zbiegiem okoliczności, a właściwie dzięki mojej matce, zachowały się rysunki z tamtych lat. Oglądając je po latach czuję do nich nadal wielki sentyment – świadczą o charakterystycznej świeżej właściwości plastycznego widzenia. Przyznaję, że początkowo miałem skłonności do opowiadania rysunkiem. Z czasem, powoli i konsekwentnie rezygnowałem z opowiadania, na rzecz skrótu myślowego i ekspresji formy.

Bulla ma ogromny dorobek artystyczny, który prezentował na kilkunastu wystawach indywidualnych, w ponad 20 wystawach środowiskowych i w 18 ogólnopolskich, w 8 wystawach międzynarodowych i w prezentacjach polskiej sztuki za granicą (Bułgaria, Niemcy, Kanada, Francja, Anglia, USA, Grecja). Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień. Jest ministerialnym rzeczoznawcą w dziedzinie malarstwa współczesnego. W 2013 roku otrzymał medal im. Jerzego Sulimy Kamińskiego w dziedzinie sztuk plastycznych. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu oraz w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą: Niemcy, Anglia, Dania, Kanada, Norwegia, Finlandia, Francja, Austria, Australia, USA (15 prac u prywatnego kolekcjonera w Chicago), Japonia (6 prac w Tokio). Odbył wiele podróży artystycznych: Indie, Nepal, USA, Włochy, Austria, Francja, Rosja, Japonia.​